Få korte tekstar om kunsten og livet rett i innboks heilt gratis.
Featured
Det anatomiske hjarte er for meg eit symbol på det rå, ekte og sjølve livet. Ikkje berre trengs hjartet for å halde kroppen i livet, det trengs for å kunne skape. Slik eg ser det, skaper ein med hjartet - det gjer hvertfall eg så godt eg kan. Og den skapende prosessen kan være blodig og grotesk (billedlig sjølvsagt).
Eit familiemedlem sa til meg, ganske direkte og hardt, at det eg driv på med ikkje er naudsynt. Vedkommande har ved fleire høve latt det sige ut, i form av små kommentarar og stikk, at det verkar som eg sitt og tvinner tommeltottar og ventar på at pengar skal kome min veg. Sanninga er ein heilt annan.
Rilke skriv til den unge poeten at han må gå inn i seg sjølv: “admit to yourself whether you would die if it should be denied you to write.” Dette gjorde eg, og spørte meg sjølv, MÅ eg skape?. JA. “then construct your life according to this neccessity”.
Natalia Balbina står bak baren - garnbaren. Her serverer hun garn i friske og spreke fargekombinasjoner. Hun fikk nylig Innlandets stipend for unge kunstnere og skal lage et prosjekt med garn fra gamle klær. Jeg stilte henne noen spørsmål om prosjektet og bakgrunnen hennes.
Eg veit ikkje kor eg mista det, men eg finn det ingen plass. Kanskje eg la det igjen på sofaen, eller at det ligg på kjøkkenbenken? Eg har leita og leita. Kanskje eg berre må vente på at det dukkar opp av seg sjølv?
Jacquemus har gjort det igjen, og sjølv om antrekka frå denne visninga ikkje er blant mine favorittar, ser eg absolutt kvaliteten i arbeidet til den franske designaren. Og ikkje minst er det historieforteljinga som Simon får til. Eg har ikkje sett ein like god designar med forteljarstemme sidan Alexander McQueen, og eg håpar for Guds skuld Simon ikkje lid same skjebne.
Stine Hasla er den eine halvpart av paret bak fotobyrået HaslaLøkkeberg. Dei to damene tek draumande analoge foto av ein deilig miks natur og kultur. I tillegg lagar dei magasinet kontakt, der dei vidare lar ein draume seg bort i urban natur, interessante folk og vakre fotografi. Med alle desse kreative prosjekta, kva har Stine i handlenettet sitt?
Handlenettet, tote bag, berenettet - kjært barn har mange navn. Og gud om det har blitt kjært for mange dei siste åra. Det er umogleg å gå nokon stad utan nokon med eit naturfarga berenett med noko hipster-trykk. Og det er forståeleg det - det er jo så praktisk. Av og til sitt eg og lurar på kva menneska på gata har oppi handlenetta sine. Om nokon har lurt på kva som er oppi mitt, er det berre å lese vidare.
I innspurten av bacheloroppgåva mi, bestemmer eg meg for å ta ei full veke med arbeid på bokhandelen - smart, Ola, veldig smart. Flaks for meg at eg er glad i å lese, og at eg overhodet ikkje kvir meg for å lese til bacheloren. Så når eg no sitt her, tenkte eg å kome med nokre tips til bøkar av norske forfattarar som eg håpar du kan ha like stor glede av som meg.
Hiptseren på tumblr anno 2014 som eg drøymde om å bli fins inni meg ein stad. No sit eg i “hiptserbakken” på løkka, etter å ha fritert hjernen min i vintage-butikkar, kunsthandverk og fancy kafear. Ved sidan av meg sitt ein skjeggete mann med runde briller som les Morgenbladet. Ein kan skimte at det er kunst- og kulturspalta han les. På mi andre side sette det seg nettop ein asiater med bart, som trykkar febrilsk på ein gamal Nokia. Det heile får meg til å sjå at hipsteren 2014 på ingen måte er død.
Difor har eg tatt meg friheita til å gjere greie for nokre punkt personen i gata kan bruke i møte med kunst, for å forhåpneltegvis kunne senke terskelen for å ut og oppleve kunsten. I denne analysa, stiller ein seg sjølv tre spørsmål som alle byrjer med kva. Kva ser eg? Kva assosierer eg? Kva føler eg?
ein god entreprenør, er ein som er villig til å ta risk, så kanskje eg er ein god entreprenør då. Eller er eg berre dum og naiv? Det får tida vise.”, skreiv eg på min siste eksamen. Notatet resulterte i toppkarakter i faget, men korleis gjekk det eigentleg med entreprenørskapet?